Γεώργιος Μόδης: "ΗΛΙΑΣ ΚΑΠΕΣΗΣ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΕΣ ΠΛΕΚΤΑΝΕΣ"

Ο Γεώργιος Μόδης (14 Μαΐου 1887 – 18 Ιουνίου 1975) ήταν πολιτικός και ένας από τους κυριότερους συγγραφείς του Μακεδονικού αγώνα, στον οποίο έλαβε μέρος μόλις αποφοίτησε το 1906 από το Γυμνάσιο του Μοναστηριού Πελαγονίας, ως μέλος του ανταρτικού σώματος του Γ.Βολάνη.

ΗΛΙΑΣ ΚΑΠΕΣΗΣ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΕΣ ΠΛΕΚΤΑΝΕΣ

Κάπου επτά νεαροί ήρθαν ένα βραδάκι στις αρχές του 'Οκτώβρη 1941 στο δωμάτιο του φοιτητή Ηλία Καπέση στην οδό Καλλάρη Θεσσαλονίκης. Ήταν όλοι συνάδελφοι του του Μακεδόνικου Πανεπιστημίου.
Με χαρούμενα επιφωνήματα: «Καλώς τά παιδιά... Καλώς τα παλληκάρια», τους υποδέχονταν δ Ηλίας.
— Καλό δωμάτιο έχεις βρέ Ηλία, είπε ο Στάθης κυττάζοντας γύρω.
— Φοιτητικό δωματιάκι, του απάντησε.
— Μά είναι πολύ καλό. Καλλίτερο άπ' τά δικά μας, συμφώνησαν και οί άλλοι.
— Τί ενοίκιο πληρώνεις; ρώτησε δ Φίλιππος. Ό Ηλίας χαμογέλασε.
— Χμ. Τώρα πληρώνω με σιτάρι.
— Και πόσο σιτάρι δίνεις;
— Συμφώνησα δέκα οκάδες. Μά τους δίνω δώδεκα.
— Δέκα ή δώδεκα οκάδες; Τίποτε...
— Και τί μου δίνουν;! Τρεις παληοκαρέκλες, τό κρεββάτι και τόν σοφά. Ορίστε κάτσετε. Όπου θέλει ο καθένας. Καλοί άνθρωποι παντού χωρούν.
— Καλοί κακοί ήρθαμε στην πρόσκληση σου.
— Εΐσστε καλοί οί φοιτητές μά πρέπει νά γίνουμε καλλίτεροι.
— Στά χάλια που έχουμε τώρα;!
— Ακριβώς γι αυτά.
— Νά μας πής και γιατί μας κάλεσες; ρώτησε ο Στάθης.
— Και τί θά μας κεράσης;... είπε ο Φίλιππος.
— Σας κάλεσα γιά νά ιδωθούμε, νά τά πούμε, νά κουβεντιάσουμε. Άσχημα έκαμα;
— Πολύ καλά έκαμες. Μά και τί θά κεράσης; Δεν έκάναμε τζιάμπα τόν κόπο νά κουβαληθούμε σπίτι σου, φώναξαν πολλοί.
— Έννοια σας... Φρόντισα κάτι νά εχω. Εφρόντισαν δηλ. οί σπιτικοί μου άπ τό χωριό. Μου έστειλαν καρύδια, μήλα, ψημένες πατάτες. Έχω και τυρόπητα τής μητέρας. Και μερικούς χωριάτικους κουραμπιέδες.

— Μα εσύ είσαι θησαυρός.
— Έχω και μπρούσικο σπιτικό κρασί και τσίπουρο.
— Μπράβοοο!...
— Τάστειλε δ γέρος. Και μου μήνυσε νά μήν κάμνω πια και πολλές οικονομίες... Πουλάει ακριβά τά προϊόντα του.
— Νά σου ζήση... Είναι θαυμάσιος αυτός δ γέρος.
— Είναι καλός νοικοκύρης. Έχει χωράφια, πρόβατα... αγελάδες... γουρούνια.
— Ό ύψιστος νά του τά αύγατίση...
— Στρωθήτε λοιπόν στις θέσεις σας. Και πάρετε ότι θέλετε... Διαλέξτε ελεύθερα,
— Όλα τά θέλομε. Μιά φορά ήρθαμε σπίτι σου. Άρχισε, καθώς ξέρεις και ή πείνα.
— Εμπρός... Αρχίστε... Μή ντρέπεστε... γιά σας είναι δλα. Τά μήλα, τά καρύδια, το κρασί τά είχεν αγοράσει ο Ηλίας στη
Θεσσαλονίκη.
Ρίχθηκαν όλοι στο φαγοπότι. Καταβρόχθισαν πρώτα τά κομμάτια της πήτας και τις ψημένες πατάτες. Άρχισαν έπειτα νά σπάνουν τά καρύδια, νά ξεφλουδίζουν τά μήλα και νά πίνουν το κρασί. Ένας μονάχα είχεν αρχίσει με το τσίπουρο, το γύρισε δμως και αυτός γρήγορα στο κρασί.
Ό Ηλίας Καπέσης περιωρίσθηκε νά πίνη λίγο κρασί και νά τρωγη κανένα κομμάτι μήλο. Στο πρόσωπο του ήταν ζωγραφισμένη ή λαχτάρα ή αγαλλίαση, ή ευτυχία πού έβλεπε ευχαριστημένους τους συναδέλφους. Και χαμογελούσε συχνά γιατί έτρωγαν βιαστικά σκυφτοί και αμίλητοι γιά νά μήν χάνουν άδικα τον καιρό και τήν θεόπέμπτη ευκαιρία πού τους παρουσιάσθηκε.
Αφού τά σκούπισαν όλα, πήτα, πατάτες, μήλα, καρύδια, είπεν ο Στάθης:
— Σ' ευχαριστούμε έκ βάθους ψυχής και καρδίας Ηλία και παρακαλούμεν νά μας καλής τακτικά σπίτι σου.
— Στην υγειά σου.
Και τσούγκρισαν τά ποτήρια.
— Γεια σου Ηλία λεβέντη. Είθε νά πολλαπλασιάση ο Πανάγαθος τά αγαθά σου, είπε ο Περικλής.
— Νά σας πώ. Σεις είστε οι τυχεροί. Χθες μούστειλε αυτά τά πράγματα ο γέρος.
— Νά τον γράψης νά τά στέλνη συχνότερα όσο μπορεί. Και νά του διαβίβασης τις ευχαριστίες μας.
— Νά σας πώ. Έγώ πιστεύω ότι την δύσκολη και φρικτή αυτή εποχή πρέπει νά αλληλοβοηθούμαστε. Ξέρω ότι όσοι είστε από πολιτείες και από φτωχά ορεινά χωριά και δέν είστε κεφαλαιοκράτες υποφέρετε σήμερα.
— Χάρις στους πολιτισμένους βαρβάρους, πού έχουμε στο σβέρκο μας.
— Αυτοί είναι χειρότεροι και από Τούρκους και Τατάρους. Δέν έκαψαν χωριά στά Κεδρύλια και τουφέκισαν εκατοντάδες γιά το τίποτε;!
— Αλήθεια. Πώς κατάντησε ο περίφημος πολιτισμός! Και ή ζωή του ανθρώπου!... Αξίζει σήμερα όσο ή ζωή μιας μύγας.
— Μπορείς νά είσαι φρόνιμος, προσεκτικός, μή μου άπτου... Και δμως νά τουφεκισθής τζάμπα και βερεσέ γιά ξένα και άγνωστα αντίποινα.
— Τά περίμενε κανείς άπό τους Γερμανούς;! Τους έλεγαν τους πιο πολιτισμένους Ευρωπαίους.
— Αποκαλύφθηκαν τά άγρια ένστικτα τους με τον πόλεμο. Αποδεικνύονταν γνήσιοι απόγονοι τών Γότθων, των Βανδάλων και τών άλλων βαρβάρων πού ξεχύθηκαν τον μεσαίωνα άπ' τον βορρά.
— Ό μεσαίωνας αναστήθηκε και ξαναζή το σωτήριο έτος 1941.
— Ίσως είναι σήμερα χειρότεροι και άπ' τήν παληά εκείνη εποχή. Γι' αυτό και πρέπει ν' αντιδράσουμε. Νά αγωνισθούμε. Οι φοιτητές έχομε το πρώτιστο καθήκον. Νά φανούμε άνδρες. Πολεμήσαμε παλληκαρίσια στά Άλβανικά βουνά. Θά σταθούμε τώρα με σταυρωμένα χέρια νά μάς ληστεύουν, νά μας ρημάζουν, νά μας καίουν, νά μάς σφάζουν;! 'Ή θά περιμένουμε νά κινηθούν οί βιομήχανοι, οί μεγαλέμποροι, οί κεφαλαιοκράτες;!
— Μά τί μπορούμε νά κάνουμε οί φοιτηταί;!
— Πολλά μπορούμε... Αρκεί νά θέλουμε. Μάς έδειξαν κιόλας άλλοι τον δρόμο.
— Ποίοι τον έδειξαν Ηλία;
— Το ΚΚΕ. Τό κομμουνιστικόν κόμμα.

Και κατεβάζοντας τήν φωνή και ρίχνοντας γύρω ερευνητικές ματιές είπε:
— Θα το μάθατε βέβαια... Καταρτίζουν ανταρτικά σώματα... Και άρχισαν τόν αγώνα. Καινούργιο Μακεδονικόν αγώνα.
— Μπράβο, Ηλία. Δεν ήξευρα ότι ήσουνα με τις ιδέες μας δικός μας, φώναξε ενθουσιασμένος ό Στάθης.
— Ήμουνα πάντα αρκετά αριστερός. Μά δέν το εκδήλωνα. Ήμουνα αριστερός... θεωρητικά. Τώρα όμως έζήτησα να εγγραφώ στο κόμμα. Νά γίνω τακτικό μέλος του. Αυτό, πιστεύω, πρέπει να τό κάνουμε ολοι μας.,-ίΝά ταχθούμε στο πλευρό του και ν' αγωνισθούμε σωστοί στρατιώτες κάτω άπ' τήν αρχηγία και τή σημαία του.
Κι' επειδή έβλεπε ότι μερικοί έστεκαν μουδιασμένοι, συνέχισε:
— Δέν συμφωνείτε; Δέν θέλετε αγώνα;
— Μά με τους κομμουνιστάς; είπε ό Χριστόδουλος.
— Προκειμένου νά πολεμήση κανείς ένα τόσο απαίσιο εχθρό όπως ό Γερμανός καταχτητής, κάμνει συμμαχία και με τόν διάβολο. Και έπειτα... Έπειτα... Φαντάζεσαι, Χριστόδουλε, ότι θά διατηρηθή ο παληός κόσμος και υστέρα άπ' τόν πόλεμο;! Είναι δυνατό νά εξακολουθούν νά κυβερνούν οί τάξεις τών κεφαλαιοκρατών, των τραπεζιτών, τών στρατιωτικών πού εξαπέλυσαν σε είκοσι χρόνια δύο φοβερούς και τρομερούς παγκοσμίους πολέμους;! Δέν θα ταφούν
κάτω άπ' τά απέραντα ερείπια και τους αναρίθμητους ομαδικούς τάφους; Άλλοίμονο αν παραταθή ή σημερινή κατάστασις. Όλοι έλπίζουν ότι από τά πολεμικά ερείπια θά προβάλη ένας καινούργιος κόσμος απείρως καλύτερος, χωρίς τάξεις, χωρίς πλουσίους και φτωχούς, χωρίς πάθη και μίση, χωρίς πολέμους.
— Σάν καλά τά λες Ηλία, είπαν δυο - τρεις.
— 'Εγώ αύτη τήν γνώμη εχω. Δέν θέλω νά επηρεάσω κανένα. Ό καθένας ας βάλη τό χέρι στην καρδιά του και νά σκεφτη με τήν ησυχία του. Όσοι είναι ζωντανοί πρέπει ν' αγωνισθούν. Δέν επιτρέπεται νά σκύψει τό κεφάλι ή σπουδάζουσα νεολαία μπροστά στο βάρβαρο καταχτητή και νά γίνη άβουλος ραγιάς χειρότερος και από κεΐνον της Τουρκοκρατίας.
— Έτσι είναι, φώναξε ο Στάθης. Πολύ καλά μας τά είπες. Μά έννοια σου. Έννοια σου. Όλοι θά έρθουν κοντά μας. Χωριό πού φαίνεται, κολαούζο δέν θέλει, λέγει ή παροιμία.
— Είπον και έλάλησα. Εννοείται όλα εμπιστευτικά μεταξύ μας.
Σηκώθηκαν πιά όλοι νά φύγουν.
— Φεύγουμε Ηλία. Αρκετά σ' επιβαρύναμε. Σ' ευχαριστούμε. Μένομε υπόχρεοι... Νά ξέρεις... Μας σκλάβωσες. Αποδείχθηκες ό καλλίτερος φίλος και συνάδελφος.
— Σας ευχαριστώ εγώ γιά τή συντροφιά σας, τους απαντούσε.
Ένοιωσε και κάποια ίκανοποίησι γιατί πιστοποίησε ότι είχε και προπαγανδιστική ικανότητα.
0ι συγκεντρώσεις αυτές προκάλεσαν τήν προσοχή της Ειδικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης. Ήξευρε ότι ό Ηλίας είχε γίνει μέλος της Βουλγαρικής Λέσχης Θεσσαλονίκης και ήταν Βούλγαρος.
Είχε δημιουργηθή ή Λέσχη άπ' τήν αρχή της κατοχής γιά νά ανακάλυψη και κατασκευάση όσο τό δυνατό περισσότερους Βουλγάρους. Είχαν διορισθή και Βούλγαροι αξιωματικοί «σύνδεσμοι» μέ τό Γερμανικό στρατηγείο Θεσσαλονίκης και σέ όλα τά τακτικά Γερμανικά φρουραρχεία. Θά κατάστρωναν οί άκαπνοι αυτοί αξιωματικοί πολεμικά σχέδια γιά ανύπαρκτες επιχειρήσεις;! Όχι βέβαια... Ή προπαγάνδα ήταν ή μόνη αποστολή τους. Είχαν στή διάθεση τους χρήματα, τρόφιμα γιά νά δελεάσουν τόν πεινασμένο πληθυσμό, παράσημα γιά τους Γερμανούς αξιωματικούς κλπ. Έστελναν επίσης φτωχά παιδιά νά σπουδάσουν και νά τραφούν δωρεάν στά Βουλγαρικά σχολεία της Σερβικής Μακεδονίας και Σόφιας.
Είχαν αρπάξει οί Βούλγαροι τήν Ανατολική Μακεδονία και τή Δυτική Θράκη καθώς και όλη τή λεγόμενη Σερβική Μακεδονία, χωρίς νά χύσουν και μιά σταλαγματιά αίμα. Αχόρταγοι δμως και άληστοι βιάζονταν νά επεκταθούν έως τά Θεσσαλικά σύνορα. Και γιά νά τρομοκρατήσουν και παρασύρουν κοσμάκη έλεγαν και βεβαίωναν ότι άπ' τή μιά μεριά στην άλλη θά καταλάμβανε ό Βουλγαρικός στρατός και τά Γερμανοκρατούμενα και Ίταλοκρατούμενα τμήματα της Ελληνικής Μακεδονίας.
Ή Λέσχη χορηγούσε και ειδικές Γερμανό - Βουλγαρικές ταυτότητες, πού ήταν τότε πολύτιμες. Ό κάτοχος αναγνωριζόταν «σύμμαχος» τών Γερμανών και ήταν έφωδιασμένος μέ αδιαπέραστο θώρακα για τις συνηθισμένες ύπερβασίες τους.
Ή Ασφάλεια έκαμε έρευνα στο σπίτι του Καπέση μια ώρα πού απουσίαζε. Δεν βρήκε παρά μόνο Ελληνικά κομμουνιστικά βιβλία και άλλα έντυπα, καθώς και σημειώσεις του γιά κομμουνιστικά θέματα και τίποτε το Βουλγαρικό. Ούτε καν ένα κομμάτι από Βουλγαρική εφημερίδα πού τις κυκλοφορούσε ή Λέσχη. Ή Ασφάλεια βρέθηκε σε δίλημμα και αμφιβολία. Δεν ήταν λοιπόν Βούλγαρος ό Ηλίας ούτε μέλος της Λέσχης με το όνομα Ήλιο Καπέσκωφ; Άλλα δ πράκτορας, πού είχε μέσα στή Λέσχη, είχε μεταδώσει πάντοτε εξακριβωμένες, αδιάψευστες και ατράνταχτες πληροφορίες. Είχε σημειώσει και τον αριθμό της ταυτότητας τού ,Ηλία. Άλλα τότε τί είδους Βούλγαρος ήταν άφοΰ δεν φρόντιζε παρά μόνο γιά τον κομμουνισμό σ' εποχή μάλιστα πού πολεμούσε ή σύμμαχος Γερμανία με τήν κομμουνιστική Ρωσσία;! Μήπως ήταν κομουνιστής και γιά νά αύτοπροστατεύεται έγινε μέλος της Λέσχης;
Ένα μεσημέρι τέλος πού βρίσκονταν άλλοι δυο στο δωμάτιο τού Καπέση τους έπιασε και τους πήγε στά γραφεία της. Άφησε και δυο χωροφύλακες με πολιτικά γιά νά πιάσουν και τους άλλους πού θά έρχονταν στο δωμάτιο. Έπιασαν και άλλους πέντε.
Το πρωί όμως τήν άλλη μέρα ό πρόεδρος της Λέσχης Νεδέλκο Τσαούσεφ άπό αντιζηλία ίσως με τον αντιπρόεδρο Αλέξανδρο Σαμαρτζήεφ πού παρουσιαζόταν προπολεμικά Σέρβος και Σαμαρτζήεβιτς και υπονόμευε τώρα τή θέση του πήγε στο σπίτι του Ηλία μ' ένα Βουλγαρικό αυτοκίνητο, δύο Βουλγάρους αξιωματικούς και ενα τρίτο με πολιτικά. Έπιασε τους δυο χωροφύλακες και τους έδήλωσε ότι δεν θά τους άφηνε αν δεν άφίνονταν ελεύθεροι εκείνοι πού έπιασε στο ίδιο σπίτι ή Ασφάλεια.
Οί δυο χωροφύλακες αναγκάσθηκαν νά αναφερθούν στον διοικητή τους μ' ένα σημείωμα, πού το στειλαν μ' ένα παιδάκι. Έτυχε νά βρίσκεται εκείνη τήν ώρα στην Ασφάλεια ένας αξιωματικός της Γκεστάπο. Μόλις τάμαθε έφερε αμέσως ένα φορτηγό αυτοκίνητο και τους πήρε. Οί Γερμανοί τους έκαμαν μιά πρόχειρη προανάκριση και τους παράπεμψαν στο στρατοδικείο.
Στή δίκη στάθηκε ό Ηλίας Καπέσης καταπληκτικός και αληθινά ηρωικός. Διακήρυξε υπερήφανα ότι είναι κομμουνιστής, ότι πιστεύει στο νέο Ευαγγέλιο, δτι ανήκει στην Κομμουνιστική Όργάνωση του Πανεπιστημίου πού έχει στις τάξεις της όλο σχεδόν το φοιτητικό κόσμο, καθώς και τους προφεσόρους, όπως το είπε Γερμανικά ό Ηλίας. Απλώθηκε και στά παιδιά των γυμνασίων.
Το ακροατήριο, όπου βρίσκονταν και μερικοί άπό κείνους, πού είχε φιλέψει, έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Θαύμασαν το θάρρος του και οί Γερμανοί στρατοδίκες.
Ό στενός συνεργάτης του Δοριάνος παραδέχθηκε ότι ήταν.... κάπως... έτσι λίγο κομμουνιστής, μά μετανόησε και τον αποκήρυττε. Όλοι οί άλλοι αρνήθηκαν οιανδήποτε σχέσι με τον κομμουνισμό. Καταδικάσθηκαν ο Καπέσης σε θάνατο, ό Δοριάνος σε είρκτή, δύο σε λιγόχρονη φυλάκιση και οί άλλοι αθωώθηκαν.
Το βράδυ βούιζε ή Θεσσαλονίκη γιά τον ηρωισμό κάποιου φοιτητή πού διαλάλησε προκλητικώτατα στο Γερμανικό στρατοδικείο τον κομμουνισμό του και καταδικάσθηκε σε θάνατο.
Ό Καπέσης άκουσε τήν καταδίκη του μ' ενα περιφρονητικό χαμόγελο. Ξέγνοιαστος καί σχεδόν χαρούμενος ήταν και στο Επταπύργιο όπου τον πήγαν. Έλεγε σ' άλλους φυλακισμένους ότι θά ήταν το πρωί ελεύθερος.
Ήρθε όμως τό πρωΐ και δεν άνοιξαν γι' αυτόν οί πόρτες της παληάς φυλακής. Δέν φαίνονταν και ο αντιπρόεδρος Σαμαρτζήεφ πού του είχε μηνύσει ότι θά τον παραλάμβανε τό πρωΐ άπ' τό Επταπύργιο. Ενωρίτερα τον παρακολουθούσε και τόν έβλεπε κάθε μέρα. Έστειλε σημειώματα και απεσταλμένους στή Λέσχη. Μά ούτε φωνή ούτε άκρόασις. Άρχισε ν' ανήσυχη, νά άγανακτή, νά ύβρίζη. Έμαθε στο μεταξύ ότι τήν άλλη μέρα θά τόν τουφέκιζαν! Ή αγωνία του κορυφώθηκε. Και κόντευε νά βραδυάση!
Ήρθε τότε στο Επταπύργιο ό Γερμανομαθής δικηγόρος, μακαρίτης Γεώργιος Παπαηλιάκης. Ό Ηλίας τόν πλησίασε και του πρότεινε νά πάρη τήν υπεράσπιση του και ό πατέρας του θά του πλήρωνεν πολλές χρυσές λίρες.
— Μά τί μπορώ νά σου κάμω, παιδί μου, αφού καταδικάσθηκες και αύριο εκτελείσαι;
— Μά ήταν ψέμματα όλα όσα είπα στο δικαστήριο. Μ' έβαλαν νά τά πώ... Ήμουν βαλτός.
— Και ποιος σ' έβαλε νά τά είπής;
Ή Βουλγαρική Λέσχη. Ό άτιμος ό πρόεδρος της Νεδέλκο Τσαούσεφ και ο άτιμώτερος αντιπρόεδρος Αλέκο Σαμαρτζήεφ.
— Ή Βουλγαρική Λέσχη;!
— Έκαμα το λάθος, ή ακριβέστερα το έγκλημα να παρασυρθώ και νά εγγραφώ μέλος της. Μου έδωσαν μπόλικα χρήματα, μου υποσχέθηκαν νά με στείλουν υπότροφο στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας και αφού μάθω καλά Βουλγαρικά στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.
— Πολύ χουβαρδάδες!...
— Μά μοΰ ζήτησαν νά παραστήσω τον μεγάλο κομμουνιστή και νά βεβαιώσω ότι το Πανεπιστήμιο είναι φωληά κομμουνιστική, όπου οργιάζει ό κομμουνισμός.
— Και γιατί όλα αυτά; Τί ενδιαφέρεται ή Λέσχη γιά το Πανεπιστήμιο;
— Θά έπαιρναν αφορμή οι Γερμανοί νά κλείσουν το Πανεπιστήμιο. Ήσαν σύμφωνοι όπως μου είπαν.
— Βρε τους άτιμους!
— Άτιμοι και παληάνθρωποι πάνω από κάθε μέτρο.
— Πάρε και γράψε τα αυτά πού μου είπες. Και υπόγραψε τα. Νά μιά κόλλα και μολύβι. Θά πεταχθώ νά ιδώ τον πρόεδρο του στρατοδικείου.
Πραγματικά εμφανίσθηκε σε λίγη ώρα στο Επταπύργιο ό πρόεδρος του στρατοδικείου μ' ένα αυτοκίνητο και τον διερμηνέα του. Τον μακαρίτη Παπαηλιάκη τον είχε άφίσει έξω στή μεγάλη πόρτα.
Ό Καπέσης του τά είπε χύμα.
— Γι' αυτό λοιπόν ήσουνα τόσο ατάραχος στο δικαστήριο! Σε είχαν διαβεβαιώσει ότι θά ήσουν ελεύθερος.
— Θά ήμουν έλεύθερος άπ' το πρωΐ σήμερα. Έτσι μου είπαν.
— Και πίστεψες εσύ κοτζάμ φοιτητής ότι τά Γερμανικά δικαστήρια είναι κουκλοθέατρα και κωμωδίες;!
Όταν βγήκε εξω είπε του Παπαηλιάκη:
— Είναι άξιοι γιά κάτι τέτοια οί άκαπνοι σύμμαχοι μας. Ακούς εκεί;! Μηχανεύθηκαν νά παραστήσουν σάν άντρο κομμουνιστικό το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης γιά νά μας βάλουν νά το κλείσουμε! Μονάχα διεστραμμένες ψυχές και φαντασίες μπορούσαν νά συλλάβουν παρόμοια ατιμία.
Τά σχέδια της Βουλγαρικής Λέσχης δεν πέτυχαν. Άλλα και ό Ηλίας Καπέσης δεν γλύτωσε τήν εκτέλεση.
Στο σαρανταήμερο μνημόσυνο του Ηλία παρευρέθηκαν ο στρατηγός Ηλκωφ, ο ταγματάρχης Μίτκωφ, δλοι οι Βούλγαροι αξιωματικοί πού βρίσκονταν τότε στή Θεσσαλονίκη, οι σύμβουλοι και οί πράκτορες τής Βουλγαρικής Λέσχης και πολλοί άλλοι.
Είχεν όμως επιτυχία με τρομακτικές συνέπειες μιά άλλη σκηνοθεσία πολύ μεγαλύτερη, άτιμώτερη και φρικτότερη στην Ανατολική Μακεδονία. Βούλγαροι, δημόσιοι υπάλληλοι, αξιωματικοί, στρατιώτες, χωροφύλακες, διωρισμένοι δήμαρχοι, ακόμα και παπάδες αναζήτησαν σύμφωνα με διαταγές από τή Σόφια τοπικούς βαθμοφόρους του ΚΚΕ, τους πλησίασαν, ξανοίχθηκαν, τους βεβαίωσαν δτι ήταν πιστοί και αφοσιωμένοι «μέχρι θανάτου» οπαδοί του Λένιν και του Στάλιν, ότι ξέσπασε κομμουνιστική επανάσταση στή Βουλγαρία, δτι τά περισσότερα συντάγματα έστασίασαν, δτι αποβιβάσθηκε σοβιετικός στρατός στή Βουλγαρία κλπ.
Τους βοήθησαν στην ανεύρεση τών βαθμοφόρων και τά εμπιστευτικά αρχεία τών... αστυνομικών μας υπηρεσιών, πού είχαν αφέθη αδέσποτα γιατί δεν βρέθηκε ένα σπίρτο νά τους βάλουν φωτιά! Οί δικοί μας «σύντροφοι» τά έχαψαν και προθυμοποιήθηκαν νά πολεμήσουν τον Βούλγαρο «κατακτητή» μαζί μέ τον... Βουλγαρικό στρατό! Έγινε συστηματική και σύντομη εργασία και προσεκτική προπαρασκευή. Ώρίσθηκε τέλος ή νύχτα τής 28ης Σεπτεμβρίου 1941 γιά τή σωτήρια έξέγερσι. Τήν προηγούμενη ήμερα ό σύντροφος Κρόκος έφερε στή Δράμα σχετική προκήρυξι του ΚΚΕ, πού εκτυπώθηκε σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα σε τυπογραφείο, πού είχαν στην κατοχή τους οί... Βουλγαρικές αρχές!
Το Δοξάτο είχε το προβάδισμα ίσως, γιατί είχε πάθει καταστροφή άπ' τους Βουλγάρους τό 1913. Νύχτα μήκαν εκεί μέ τουφεκιές, ουρλιαχτά ούρραά, ζήτω, πλήθος Έλληνες κομμουνιστές και Βούλγαροι στρατιώτες και ψευτοϊδιώτες, συγκέντρωσαν τους κατοίκους, τους κατέκλυσαν με πίρινους λ,όγους και τους κάλεσαν νά ξυπνήσουν, νά ξεσηκωθούν γιά νά μή μείνουν έξω άπ' τήν επανάσταση, πού ήταν γενική και είχεν επικρατήσει ήδη στή Βουλγαρία. Τό σύνθημα ήταν «θάνατος στο φασισμό, λευτεριά στο λαό». Οί Δοξατινοί δμως έστεκαν κρύοι, βουβοί, ασυγκίνητοι. Κάθε προσπάθεια νά τους παρασύρουν έμεινε ατελεσφόρητη. Τότε ο νομάρχης Δράμας Γεωργήεφ, πού βρισκόταν επίτηδες από βραδύς στο δημαρχείο Δοξάτου, επρόσταξε τα... όργανά του μέσα στους επαναστάτες να χτυπήσουν αδίστακτα και αποφασιστικά τον αστυνομικό σταθμό, πού κυκλώθηκε, πυρπολήθηκε και σκοτώθηκαν και οι τέσσαρες χωροφυλακές του. Λίγο όμως έλειψε να την πάθη και ό Νομάρχης. Οί επαναστάτες έχτύπησαν και το δημαρχείο του Δοξάτου χωρίς να ξεύρουν βέβαια ότι ήταν εκεί ό πραγματικός αρχηγός τους. Έως ότου επέμβουν τα όργανα του και να τους σταματήσουν τραυματίσθηκαν ελαφρά και δ ίδιος και δ δήμαρχος Ντασκάλωφ. Καταλύθηκε αυτή τή νύχτα ή τυραννία του Βουλγάρου φασίστα στο Δοξάτο και τ' άλλα χωριά. Ήταν νίκη του Ελληνικού και του Βουλγαρικού κομμουνισμού. Ή αδελφοσύνη του, επισφραγίσθηκε με τον κοινόν ήρωϊκόν αγώνα.
Ή Βουλγαρική αρχή δέν έδίσταξε νά θυσιάση άλλους εξ χωροφύλακες στα Κίρια, στην Προσωτσάνη, Νικηφόρο, Φωτολεΐβος.
Ήταν τόσο μεγάλος δ ιερός σκοπός, ή έκκαθάρισις δηλ. του Ελληνισμού της Ανατολικής Μακεδονίας, είτε μέ τήν εξόντωση, είτε μέ τήν εκδίωξη στο Γερμανοκρατούμενο έδαφος! Τους δέκα νεκρούς Βουλγάρους έπλήρωσαν μέ τή ζωή τους κάπου 4.000 Έλληνες της Δράμας και άλλοι τόσοι αν μη περισσότεροι των χωριών (Δοξάτου, Χωριστής, Κίριων, Προσωτσάνης και άλλων).
Θρήνος και όδυρμός.
Ή κομμουνιστική Έλληνο - Βουλγαρική συμμαχία έγινε λουτρό Ελληνικού αίματος και έγραψε μια καινούργια ατιμωτική σελίδα στή Βουλγαρική ιστορία.
Οι ηγέτες και στελέχη του ΚΚΕ της περιοχής ιδίως Δράμας αποδείχθηκαν σωστά κουτάβια. Βρήκαν όμως τήν ευκαιρία νά ξεκάμουν και μερικούς «εθνικόφρονες» τήν τραγική και φοβερή νύχτα της 28ης Σεπτεμβρίου, όπως στή Χωριστή (Τσατάλτζα) τους Διονύσιο Τσατραπά, Ανέστη Κατσικαρή και Παναγιώτη Σιρόγλου!... (Άθαν. Χρυσοχόου «Ή κατοχή εν Μακεδονία», βιβλίον τέταρτον (σελ. 90).

Σημ.: Ιδε Άθαν. Χρυσοχόου «Ή Κατοχή εν Μακεδόνια:», βιβλίον πρώτον (σελ. 16-19).

ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΔΙΚΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (ΜΟΔΗΣ Γ. 1959)

http://www.scribd.com/doc/13433519/-1959

Ή Βουλγαρική Λέσχη. Ό άτιμος ό πρόεδρος της Νεδέλκο Τσαούσεφ και ο άτιμώτερος αντιπρόεδρος Αλέκο Σαμαρτζήεφ.

αΥΤΟς Ο ΝΕΔΕΛΚΟς ΗΤΑΝ Ο ΠΡΩΤΟς ΑΠΟ ΑΠΟΦΥΛΑΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ αΚΡΟΝΑΥΠΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥς γΕΡΜΑΝΟΥς ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΡΙΚΕς ΗΜΕΡΕς ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ως βΟΥΛΓΑΡΟΙΥ ΥΠΗΚΟΟΙ

τΙ ΛΕΕΙ Η ΑΡΑΙΣΡΕΗ ΑΛΗΤΕΙΑ ΔΕΝ ΜΑ ςΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ

Τήν προηγούμενη ήμερα ό σύντροφος Κρόκος έφερε στή Δράμα σχετική προκήρυξι του ΚΚΕ, πού εκτυπώθηκε σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα σε τυπογραφείο, πού είχαν στην κατοχή τους οί... Βουλγαρικές αρχές!

αυτος ο Κροκος μαλλον ειναι το ιδιο προσωπο με τον κομμουνιστη συνδικαλιστη μελος του ΚΚΕ απατεωνα Κροκο των δεξαμηνων πετρελαιου της ΣΟΚΟΝΥ στο λιμανι του πειραιως προπολεμικα

Ειχε συμφωνησει σαν προεδρος του συνδικατου οι εργατες να εργαζονται υπερωριακα με 80 δραχμες την ημερα για καθαρισμα δεξαμενων

Η εταιρεια τους εδινε 50

καποια στιγμη οι εργατες (χωρις την εγκριση του μελους του ΚΚΕ κροκου ) εκαναν απεργεια εξω απο τη εταιρεια διοτι παρα τα συμφωνηθεντα να τους δωσει 80 δραχμες τους εδινε 50!!!

Ο διευθυντης που στανματησε εξω απο την πυλη τους απαντησε Οτι δεν πρεπει να φωναζετε διοτι εγω κρατησα την συμφβνια μας και δινω 80 δραχμες για τον καθε εργατη γιατι εσεις μου ΄λετε για 50;;
Εκει φωναξαν τον Κροκο και τελικα οι εργατες εμαθαν οτι εδινε τα 80 ευρω η εταιρεια στο σωματειο ο Κροκος κρατουσε για τον εαυτο του και ισως και για το ΚΚΕ (το ΚΚΕ κανει τετοιες δουλειες ως γνωστον) τα 30 και τους εδινε τα 50!!

Οι εργατες πηγαν να τον λυντσαρουν !!!!Η Φασιστικη αστυνομια γλυτωσε τον κροκο απο το λυντσαρισμα και εκανε την εκθεση της .

Στην απολογια τους στο Βουλγαρικο στρατιδικειο μολις ειδε οτι επεσε και αυτος θυμα κοροιδιας ειπε .<<μα ο Βουλγαρος Νομαρχης με εβαλε να κανω την εξεγερση γιατι τωρα με δικαζετε;; και τον τουφεκισαν Τον προοδτης ουδεις τον ηγαπησεν (μονο στην ελλαδα οι προδοτες ψηφιζονται και τιμωνται σαν ...αντιαστασιακοι)

Ο Κροκος και το ΚΚΕ ΗΞΕΡΑΝ πολυ καλα τι εκαναν τοτε Εξ αλλου στα κερη εκεινα ομονον οι Βουλγαριζοντες γινονταν μελη του ΚΚΕ ουδεις αλλος

Αν δειτε το απορρητο ημερολογιο του Δημητρωφ θα το καταλαβετε,για τα παιχνιδια της ..φασιτικης Βουλγαριας σε συνενοηση με το ΚΚ Βουλγαριας για την μακεδονια!!!
Ισως αν ηξερε το ημερολογιο του Δημητρωφ, ο Μοδης δεν θα ελεγε οτι ο κροκος και οι αλλοι ηταν αφελεις!!!

και κατι συμπληρωματικο για την Βουλγαρικη λεσχη

Ο Χρυσοχοου σαν ας πουμε υπουργος Βορειου Ελλαδος επι κατοχης ειχε μπασει στην Βουλγαρικη λεσχη ελληνες πρακτορες και ειχε ακριβεις πληροφοριες για τα μελη της Απαντες κομμουνιατες και βουλγαριζοντες

Για να γραφτεις στην Βουλγαρικη λεσχη εκανες αιτηση και ηθελαν και καποιες φωτογαρφιες

Εκει στην γειτονια υπηρχε ενας φωτογραφος που εβγαζε τις φωτογραφιες.Ο χρυσοχοου με τον διοικητη αστυνομιας Μαντουβαλο ( που οι ελασιτες τους κατεδικασαν σε θανατο ως ,,,προδοτες) εβαλα στο χερι τον Φωτογραφο ο οποιος εβγαζε μια φωτογραφια παραπανω και την εδινε στην αστυνομια με το ονομα του μεολους της Βουλγαρικης λεσχης απο πισω Ετσι εφτιαξε Ο χρυσοχοου ενα πληρη καταλογο 10.000 μελω της Βουλγαρικης λεσχης

γνωρισα τον μακαριτη βουλετη του ΠΑΣΟΚ στρατηγο Χονδροκουκη που βοηθουσε σε αυτην την ιστορια και τον ρωτησα για τον καταλογο αυτον και μου ειπε οτι ο Ιδιος ο Χρυσχοχου τον εκαψε αργοτερα λεγονες <<αντε που θα σχοληθουμε με λιγους παλιοκομμουνιστες που δηλωσαν Βουλγαροι>. Για να ειμαι ειλικρινης δεν τον πιστεψα καπου θα υπαρχει αυτος ο καταλογος ισως και σε κομμουνσιτικα χερια

θα ηταν ενδιαφερον να δουμε ποιοι ...αντιστασιακοι ΚΚεδες ηταν γραμμενοι εκει μεσα!!!